Metamorfoz

İnsanlarin ekserisi degisimi sevmez. Çünkü degisim onlara duygusal bir acı verir. Mesela şehir değiştirmek veya  boşanmak gibi hayatin rutin akisini degistiren olaylar insanları içten içe sıkar, tedirgin eder ve acı verir. Yine onların bircogu da aciyla nasil bas edileceğini öğrenmediği ve aciyi hayatlarinda olmamasi gereken bir anormalite olarak algiladigi icin  degisim ve degisime dair ne kadar olgu varsa karsi cikar, onlardan kacar ve benimsemez. Tabi bu durum her degisim icin soz konusu degildir. Ornegin ikinci el arac kullanan birisi icin sifir bir araca terfi etmek acili degil bilakis sürur vericidir. Yani insanlar hayat konforlarını artıracak değişimciklerden değil hayatlarını topyekün etileyecek olan dönüşümlerden ürkerler. Evet degisim beraberinde sıkıntı ve aci da getirir ama buna katlanmali degil mi? İnsanlar nicin aciya bu kadar tahammulsuz? Bunun en somut ornegini gundelik hayatimizda gorebiliriz. Mesela bir bas agrisinda bile agri kesici haplarin yakasina yapismamiz  bunun en bariz orneklerindendir. Oysa agri kesici tedaviye degil sadece uyusturmaya yoneliktir. Agriyi sadece gormezden gelmektir.

Mesele bariz: gerek fiziki gerek ruhi bircok aciya katlanamaz hale geldik. Oysa aci mutlak olarak kotu ve kacinilmasi gereken bir sey midir? Boyu uzarken kemik agrisi ceken bir cocugun, dis cikarirken bir bebegin, dogum yaparken bir annenin cektigi aci aslinda birer müjdedir. Gayet normal, beklenen ve üzerinde sabredilen acılardır bunlar. Bizlerin cektigi bircok ruhi aci da aslinda bize muştulanan geleceğin sancilari olabilir.  Zaten tüm iyilikler acılardan sonra gelmeyecek midir?

Evet, değisim insanlara aci verir dedik ve gorunen o ki aci cekmek bircok insan ruhunun fiyakasi filan degil. Değişimi sevmiyorlar. Ve köklü degisimlere dair ne varsa da kaciniyorlar. Velev ki bu bir gun kapilarini calan hakikat dahi olsa. Bu yuzdendir ki yine bircogu babalarini uzerinde bulduklari yolda ilerlemekte israrci oluyorlar.

-SON-